6 gün oldu bu soğukların artması.Birde üstüne yağmur yapmak zorunda mıydı sanki?Peki en son yediğim bir lokma ekmek kaç gün oldu?

Son kimsesizler yurdundan kaçışımın üstünden 2 hafta geçti.Her götürdükleri kimsesizler yurdunda tek aradığım şey sevgi oluyor , şevkat oluyor.Oysa bana her baktıklarında nefret gözleri görmekteyim.Her yediğim lokma zehir oluyor , her yudumladığım çorba taş oluyor.Çok ağır geliyor bana bunlar.Birilerine borçlu olmak istemiyorum artık.

Artık pek açlık hissini algılamıyorum sanki.Galiba havanın aşırı soğuk olmasından kaynaklı bir durum.Aklıma tek gelen sabah olması ve güneş çıkması.Gece uzadıkça uzuyor sanki.Sanki yağmur yağmak zorunda mıydı?Olmadık şeyler aklıma geliyor nedense.Annem ve babam acaba beni daha birkaç aylıkken cami avlusunda bıraktıklarında hangi hesap içindeydiler acaba.Dahası beni hiç hatırladıkları oluyor mu acaba.Ve ve beni özlüyorlarmıdır peki?İçim yine acıdı nedense birden bir kesik olur gibisinden.Üşümenin yanında birde bu ağır geliyor bana.Hayır hayır kendime üzülmüyorum;sadece annem ve babamların vardır bir sebebi diyorum.Yinede sevmeye çalışıyorum onları.

İliklerime kadar titriyorum bugün sabah olsada güneş açsada ömrümden 1 sene gitse.Galiba sabahı göremeyeceğim çünkü hiç normal değilim.Aslında belki ölüm kurtuluşum olur.Bugün insanlar arasında yürürken insanlar benden uzak kalmaya çalıştı.Haklılarda üstümde hangi çöpten bulduğumu hatırlamadığım bir bayan montu , yırtık ayakkabı , çorapsız ayaklar.Soğuktan kararmış bir yüz.Belki bende kendimden korkardım sanki.Benim gibi insanlar vardır şuan dışarlarda.Allah’ım sabahı yapamazsamda ne olur onları yaşat , onlara sıcak bir ev , sıcak bir aş bağışla.Biliyorum artık insanlar seninle daha az konuşuyor.Ama bak ben her gece konuşuyorum seninle.Benim en iyi arkadaşımsın.Biliyorum cevap vermemen gerek ve yinede biliyorum beni karşılıksız sevdiğini.Zaten buna bu gücü veren sensin.Şimdiye kadar yaşama bağlanmamın tek nedeni.Seni çok seviyorum Allah’ım.Bende senin sayende çok mutluyum.Sadece çok üşüyorum , titremekten kendimi alı koyamıyorum.Heleki gözlerimde akan yaş bile kalmadı ama uzun uzun ağlamak istiyorum.Sessiz ağlamaktan çok yoruldum.

”2 saat sonra”

Biraz yatmışım sanki , bu soğukta uyuyabilmek gerçekten hoş bir duygu.En azından zaman daha hızlı geçiyor.Uyuduğum inşaatın bekçisi beni neden kovdu ki acaba.Orda daha az üşüyordum.Üstelik üstüme alabileceğim birşeyler vardı.Kalabilirmiyim dediğimde yediğim tekmeden dolayı sağ boşluğum halen acıyor.Ama senide affediyorum bekçi amca ve senide seviyorum.Sende görevini yaptın biliyorum.Ayaklarımı hissedemiyorum,sanki ruhum bedenimden yavaş yavaş alınıyor gibi bir havadayım.Allah’ım zamanım gelmişse al ruhumu ne olur.Üşümek istemiyorum artık.Yaşamadığım anne sevgisini , tatmadığım baba şevkatini ve sıcak bir evin sevincini senin yanında yaşayayım.

”1 saat sonra saat 03:47”

Artık hiçbir yerimi hareket edemiyorum.Sağ elimdeki işaret parmağı dışında beynim vücudumun hiçbir yerine sanki komut gönderemiyor.Sadece gözlerim kapanıp açılıyor.

Şuan sessizlik en güçlü sesim,rüzgar ancak nefesim ola biliyor.yalnızlık zırhım ,özgürlük miğferim oluyor.Ama biliyorum ki her yol karanlık.

Bir kelebeğim ve yarın öleceğim.Bu kanatlar emanetti ama çırılçıplak gömüleceğim.Bitiyor işte bitmez dediğimiz o masallar.Elimde kalan yalanlar;ufalanmış ve incitilmiş oyunlar.

Bir kuşun kanadında mı acaba sevgi?Şimdi kayan bir yıldız gibi,ortasından deliyor geceyi.Dudaklarımda kırık bir cümle , üstümde yağmur,sesimin çıktığı kadarıyla Ü-Ş-Ü-Y-O-R-U-M

Sonraki gün bir gazetenin 3. sayfasında ”Köprü altında ölmüş bir sokak çocuğu bulunmuştur.Edinilen bilgiye göre vücudun aşırı soğuktan dolayı direnemediğini ve iflas etiği bildirildi.”

Yusuf

03 Şubat 2011

Bir sokak çocuğunun gözünden